‘Hallo, heb ik contact?’ roept een moeder naar haar zoon die in de kamer met zijn lego aan het spelen is. Ze heeft net vanuit de keuken gevraagd of hij alvast wil gaan opruimen omdat ze zo gaan eten. Maar zoonlief reageert niet en speelt rustig door. Moeder roept nog eens en nog eens. Geen reactie. Wordt dan kwaad. Het kind is zich van geen kwaad bewust. Herkenbaar? Ik hoor het regelmatig in m’n praktijk, ouders die in hun ogen toch echt duidelijk naar hun kinderen spreken en geen gewenste reactie krijgen. Oorzaak? Gehoorproblemen? Meestal niet. Ongehoorzaamheid? Ook niet. Er wordt wel tegen het kind gesproken maar vanaf afstand en het oogcontact ontbreekt. Communicatie niet tot stand gekomen. Is die afstand en dat oogcontact nu zo belangrijk zult u denken. Gaat u maar eens een gesprek op gang houden met iemand die zich verwijderd en zijn blik op iets anders werpt. Binnen 10 seconden haakt de spreker meestal af. Momenteel oefen ik sociale vaardigheden met kleuters, waarin basale vaardigheden op het gebied van communicatie worden geoefend. Zo basaal dat we ze misschien vanzelfsprekend vinden. Echter in de praktijk blijkt dat wij ouders ons daarin ook best nog wat kunnen trainen. De kinderen kregen de opdracht thuis iets te vragen waarbij ze de ouder aankijken en duidelijk spreken. De terugkoppeling van een van de kinderen was dat zij had opgemerkt dat de ouder haar helemaal niet aankeek wanneer zij iets vertelde! Dat kreeg de ouder van haar kind te horen en krabde zichzelf eens achter de oren. Die opmerking was zo gek nog niet, ze was zich helemaal niet bewust van haar ‘afwezige’ communicatie. Laten wij meer bewust echt contact maken met onze kinderen en wees verrast door het positieve effect. Annemieke Hoogeboom
