skip to Main Content

Afgelopen zomer ben ik bevallen van onze tweede zoon. Wat is een zwangerschap toch bijzonder. Het nieuwe leven van zo dichtbij te mogen ervaren. Allereerst door het van binnen te voelen. Hoe klein ook, met zo’n 14 weken voelde ik ons kleine wondertje al spartelen en ik genoot er van. De lichamelijke veranderingen die op een gegeven moment, en in mijn geval was dat al heel snel, zichtbaar werden. Ik werk veel met kinderen en ik heb zo vaak leuke opmerkingen en gesprekken met ze gehad. Zo kwam ik regelmatig in een groep kleuters. Zij hebben nog niet zoveel besef van tijd en na verloop van tijd vonden ze het toch wel heel lang duren voor de baby er uit kwam. En ja, HOE komt die baby er eigenlijk uit? “Dat weet ik!”reageerde een kind. “ Dan snijdt de dokter je buik open en hopla, daar is de baby!” Eh, ja, dat kan zo gaan. De moeder van het jongetje die dat zei heeft ongetwijfeld een keizersnee gehad. “Nee joh”, reageert een ander. “Die komt toch uit je navel?!” Tja, daar werd het toch even tijd voor wat opheldering. “Wordt het een jongen of een meisje?” Waarop ik antwoordde dat dat nog een verrassing voor ons was. “Ik weet het”, zei een meisje die zelf een oudere broer heeft. “Je hebt al een jongen, dus dit wordt een meisje want ze komen altijd om en om”. Ook in dit geval was wat uitleg nodig. Ik heb genoten van deze mooie, wonderlijke gesprekjes en nu ben ik volop aan het genieten van ons lieve wondertje. Annemieke Hoogeboom

Back To Top