Voor mijn lieve vriendin:
In gesprekjes met kinderen gaat het wel eens over de dood.
Dood is een raadselachtig begrip voor ze. Kinderen hebben er vragen over, soms zijn kinderen er bang voor.
Ze zien de ellende in de wereld en weten daardoor dat je dood kunt gaan door een oorlog, of natuurgeweld. Of ze verliezen een naaste aan de gevolgen van een ziekte. Kinderen leren ook dat je dood kunt gaan aan ouderdom.
Met deze wetenschap zijn we allemaal opgegroeid.
Maar dat je ook dood kunt gaan aan het leven, daar heb ik nooit zo bij stil gestaan. Het leven dat zo mooi, licht en feestelijk kan en zou moeten zijn. Maar voor jou zo lelijk, donker en eenzaam werd.
Er waren mensen om je heen die je wilden helpen en voor je zorgden.
Ook ik zei ‘je staat er niet alleen voor’. Maar zo voelde je het wel.
Alleen op de wereld. Totaal uitzichtloos. De bodem van de put was bereikt. Maar juist als je de bodem hebt bereikt, heb je weer grond onder je voeten om je af te zetten. Terug omhoog. Zo leek het te gaan. Maar schijn bedriegt…
Het bloemetje dat we je een paar weken geleden wilden sturen stond nog ergens op de ‘to-do’-lijst. Geen haast. Nu denk ik ‘had ik ze maar meteen gebracht, dan was het nu geen grafboeket geworden’.
We gingen zo af en toe samen lunchen, maar een nieuwe afspraak stond nog niet. Nu denk ik ‘had ik die afspraak maar gemaakt, dan zaten we nu niet aan de broodjes bij jouw uitvaart’.
Maar ja, al die ‘had ik maars’ daar hebben we niets aan en we zullen het moeten doen met deze nieuwe realiteit. Een realiteit die zeer pijnlijk en onwerkelijk is. Want hoewel wij niet kunnen voelen welke leegte jij hebt gevoeld, wij voelen wel de enorme leegte die jij achterlaat.
Een poosje geleden liet ik je nog weten dat je een van de krachtigste vrouwen bent die ik ken. Dat je trots kan zijn op wat je hebt opgebouwd en neergezet. Een echte powervrouw. Doelgericht en daadkrachtig. Dat je daadkracht tot de dood zou kunnen leiden had ik niet gedacht.
Ik kan zeggen ‘rust zacht’, maar dat vind ik helemaal niet bij je passen.
Je was geen rustig typje, maar altijd in de weer. Ik hoop dan eigenlijk ook dat je inmiddels ergens in het hiernamaals lichtelijk staat te feesten, om te genieten van je bevrijding van deze aardse wereld.
Dappere vriendin. Je bent zelf uitgecheckt uit dit leven, ons rest niets anders dan dat te respecteren. Het ga je goed, tot ooit.
Annemieke
