Samen met haar papa kwam ze binnen.
Een lief klein meisje, 3-en-een-half-jaren jong. Problemen op het gebied van motoriek, last van onder- en overprikkeling, en al jaren kampend met hoofdbonken waar ouders zich best zorgen om maken.
In slaap komen is sinds de babytijd al een probleem.
Kortom; genoeg vraagstukken om gepaste hulp te zoeken.
Via de school van hun zoon waren ouders mij op het spoor gekomen. Ze hadden eerst m’n podcast over reflexintegratie beluisterd en herkenden veel bij hun dochter.
Is ze wel klaar voor school?
Omdat het meisje over een half jaar naar school mag gaan, hebben de ouders de wens dat zij tegen die tijd beter zal functioneren. Bijvoorbeeld op het gebied van luisteren en het opvolgen van eenvoudige opdrachten. Vooralsnog lijkt dat vaak problemen te geven bij dit meisje, terwijl er geen sprake is van een functioneel gehoorprobleem.
Uit balans
Hun dochter is letterlijk en figuurlijk uit balans, beschrijven ouders. Ze verbazen zich over wat ze wel, maar ook over wat ze nog niet kan. Motorisch is ze ook uit balans; dat uit zich in snel vallen en struikelen, maar daarentegen zijn er ook momenten dat ze heel goed klimt.
Puzzelen
Ik houd van deze interessante ‘puzzels’. En om bij de metafoor van de puzzel te blijven; dit meisje kon nog helemaal niet puzzelen. Voor mij kan dit staan voor nog onvoldoende organisatie, grip hebben op je lichaam, wat toch ook uit een soort puzzelstukken bestaat. Daar moet je fysiek en mentaal een eenheid van kunnen maken. Als al die stukjes nog los zweven, is er geen sprake van balans. Dan kan je letterlijk de kluts kwijt zijn en ontbreekt elke samenhang.
De stukken verbinden
Ik ga samen met het kind werken aan verbinding. Dat doen we vooral door al spelend te bewegen en ook te werken met specifieke bewegingspatronen, die zorgen voor nieuwe connecties in het brein. In de praktijk bied ik spel en bewegingsvormen aan, waarmee de ouders thuis aan de slag gaan.
Wanneer er organisatie en samenhang ontstaat in het brein, uit zich dat ook in lichamelijke verbinding. Een betere afstemming tussen de ledematen, maar bijvoorbeeld ook tussen horen en zien.
En wat blijkt? Onlangs kreeg ik een enthousiast berichtje van vader. Trots liet hij zien welke puzzels zijn dochter gemaakt had. Wauw! De verbinding is tot stand gekomen.
Naar school gaan lukt!
Weer een paar maanden later, het meisje gaat inmiddels naar school, is het hoofdbonken sterk gereduceerd. Op school laat ze dit gedrag nauwelijks meer zien, mede dankzij een leerkracht die haar helpt ander gedrag als alternatief te laten zien, bijvoorbeeld door veel sensomotorisch materiaal aan te bieden.
Zoveel zorgen als er een halfjaar geleden waren, zoveel opluchting heerst er nu bij ouders. Hun dochter gaat graag naar school, kan meedoen met het klassikale aanbod en maakt enorme sprongen in haar ontwikkeling!
Hoe mooi hierin mee te mogen helpen ‘puzzelen’!
